| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
La sovaĝfloro de la naturoĈu alboji, ĉu ekmordimin, hundaĉoj, vi arogas? Oston ĵetos mi algorĝe, tian, ke ĝi vin sufokas! Tondu ja kadukajn plantojn, kiujn ŝirmas vitra mur', sed mi estas sovaĝfloro en senlimo de l' natur'. Poezion instruistoj per baston' en min ne knedis, al lerneja regularo la anim' neniam cedis. Sur ĝin sin apogu, kiu limas marŝi sub lazur', sed mi estas sovaĝfloro en senlimo de l' natur'. Mi ne volas por vi flori, delikataj stupaj nuloj, vominkline ĝeniĝemaj aĉaj subtilstomakuloj. Estas, kiu, sanagusta, min salutas kun plezur', ja mi estas sovaĝfloro en senlimo de l' natur'. Tial do jam por eterne lasu bele min en paco, ĵeti pizojn sur la muron estas ja senfrukta laco. Se vi ĉikanemas, nu, min kaptu — restos sanga spur', ĉar mi estas sovaĝfloro, dorna floro de l' natur'. |